Συνέντευξη στην Άννα Κουρκούλη


Ανένταχτος. Πολέμιος οιασδήποτε φατρίας και κλίκας του χώρου του. Πολυδιάστατος. Ένας σύγχρονος φιλόσοφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας. Αιρετικός. Αμφισβητίας. Ευαίσθητος.Αβρός.

Μας δήλωσε ότι ομιλεί εν γνώση των συνεπειών του νόμου και με την άδεια του οικογενειακού ψυχίατρου.
Ο σκηνοθέτης της “Ειμαρμένης” Ανδρέας Μαριανός μοιράζεται μαζί μας τις απόψεις και τα σχέδιά του.
1. Πως ένας σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους αποφασίζει να γυρίσει την
πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του μετά από περιπου 40 χρόνια πορείας;
Αν σκηνοθετείς, δεν είναι το μήκος που σε ορίζει. Όταν αισθανθείς ικανός να
διαχειριστείς μεγαλύτερους χρόνους, οφείλεις να δοκιμασθείς. Επι του προκειμένου, δε
συνέβη στο χρόνο του, άργησε κατά πολύ μιας κι ουδέποτε υπήρξα ο αγαπημένος των
επιχορηγήσεων και μόνος προσπαθώ. Αν συνέβαινε μόνο σε μένα αυτό, ίσως ήταν άξιο
λόγου. Τα άνθη δεν αφήνονται ν΄ανθίσουν και μεταβάλονται σε άνθη του κακού. Γύρω μας,
διαλανθάνουν της προσοχής καλές ταινίες ή καλά σενάρια, προκειμένου κάποιοι φελλοί να
δύνανται επιπλεύσεως. Καταλαμβάνουν διάφορα πόστα, σε όλο το φάσμα της
παραγωγής, με αποτέλεσμα όχι απλά να μη μπορεί να γυρίσει ή να παρουσιάσει μια ταινία
με αξιώσεις, κάποιος εκτός του κυκλώματος τους, μα ούτε μεροκάματο να βρίσκει,
καταδικασμένος στον εξ ασιτίας θάνατο ή τη μιζέρια. Σ αυτό, πρωτίστως, αντιστέκομαι. Το
βαλάντιό μου, δεν επέτρεπε σκέψεις για μεγάλα μήκη. Εκτός αυτού, η μικρού μήκους ταινία
ως ολοκληρωμένος λόγος, πάντα με ήλκυε.

Η “ειμαρμενη”, είναι απόρροια και προιόν μιάς πρόκλησης που όλοι οι συνεργάτες
πρότειναν, στο πρώτο γύρισμα της μικρής ταινίας μου “διαβολου καλτσα”: να δουλευτεί
ένα σενάριο που, εμπεριέχοντας τα γυρίσματα αυτής της ταινίας, να οδηγήσει σε μια άλλη,
που ίδια δε θάναι. Εφ όσον προθύμως διέθεταν τον εαυτό τους και μ εμπιστεύθηκαν σ
αυτό το πείραμα, δε μπορούσα παρά να αποδεχθώ την προκληση, για τις προκλήσεις ζω,
άλλως τε.

Απευθυνθήκαμε στο Κέντρο Κινηματογράφου, ζητώντας το “υπέρογκο” ποσό των
3.000 ευρώ κι αντιπαρέχοντας το 60% επί της παραγωγής, τη στιγμή που δίνοντας 150
και 200 χιλιάρικα το Κέντρο αποκτούσε το 40%, σε μια παραγωγή. Φυσικά οι κομματικοί
οικονομισάριοι δε μας έδωσαν σημασία, προτιμώντας να μοιράσουν εκατομμύρια στην
παρέα τους. Κυκλοφόρησε, σε 300 αριθμημένα συλλεκτικά αντίτυπα, ενα dvd που περιείχε
όλες τις μέχρι τότε μικρού μήκους ταινίες μου, με το συμβολικό τίτλο “για την ειμαρμενη”,
ώστε να συγκεντρωθεί το απαραίτητο ποσό, που αντιστοιχούσε βέβαια στους καφέδες των
“ημετέρων”. Πάντα θα ευγνωμονούμε τους 300 εκείνους, που συγκινήθηκαν και αγόρασαν
το dvd, επιτρεποντάς μας να ολοκληρώσουμε το όραμα. Μπορεί να μην είχαμε χρήματα,
είχαμε, όμως, καλή διάθεση κι ευγενή σκοπό.
Προέκυψε η “ειμαρμενη”, που θέλω να πιστεύω ότι είναι μια άλλη ταινία από την
“διαβολου καλτσα” κι ας εμπεριέχει το μεγαλύτερο μέρος της. Απομένει στον ερευνητή να
το πιστοποιήσει ή να το καταρρίψει αυτό. Αν ήταν πόνημα κάποιου εγκεκριμένου, θα το
διαλαλούσαν. Είναι, όμως, αποτέλεσμα από μιά πλευρά που δε δέχεται την παντοδυναμία
της κάθε εξουσίας, προτιμώντας να την κρίνει. Οπότε, αποσιωπάται η ύπαρξή της, γιατί
έτσι βολεύει τα κυκλώματα που λυμαίνονται αυτό το χώρο με τις πλουσιοπάροχες
επιχορηγήσεις του και προαποφασίζουν τι πρέπει να δει ο θεατής.
2.Στην Ειμαρμένη παρελαύνουν αξιόλογα ονόματα του ελληνικού κιν/φου. Μιλήστε
μας για τους συμμετέχοντες.
Αποτελεί μεγάλη τιμή κι ίσως την καλύτερη διάκριση που θα ήλπιζα ποτέ, η
αφιλοκερδής συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως, ηθοποιών και συνεργείου. Το συνεργείο ήταν
πάντα η ψυχή μου, εδώ έγιναν το αίμα μου. Ήρθε, έπειτα η σειρά των ερμηνευτών.
Απευθύνθηκα σε ανθρώπους αναγνωρισμένους στο χώρο και με τίμησαν με την
παρουσία τους. Κοντά τους λιγότερο αναγνωρισμένοι μα οχι λιγότερο δουλευταράδες,
εργάτες της τέχνης διαλεχτοί, που έκαναν δύσκολα πράγματα κι ας φαίνονται απλά. Είναι
τεράστια η ευγνωμοσύνη μου προς όλους, έναν προς ένα, ηθοποιούς και τεχνικούς, που
μου πρόσφεραν τη δυνατότητα, σεβόμενος την προσφορά τους, να κάνω αυτό ακριβώς
που ήθελα, χωρίς εκπτώσεις. Παρακαλώ πολύ, στο τέλος αυτού του κειμένου να
αναφερθούν τα ονόματα τεχνικών και ηθοποιών, ως ελάχιστη ευχαριστία.
3,Ποιες ήταν οι διακρίσεις που λάβατε;
Αν εξαιρεθεί κάποια διάκριση από το Αthens digital festival, φυσικά καμμιά. Δε
διαγωνίσθηκε κάπου η ταινία, ώστε να συμβεί αυτό. Το υποβαθμισμένο Ελληνικό φέσιβαλ
στη Θεσσαλονικη, έχει προ πολλού καταργήσει την άμιλα μεταξύ των Ελληνικών ταινιών,
με τη δικαιολογία πως δεν υπήρξε ποτέ τέτοια- και δίκιο είχαν, εφ' όσον πάντοτε φρόντιζαν
αναξιοκρατικά τους αρεστούς να προωθούν, οπότε οι υπόλοιποι διαμαρτύρονταν. Επειδή
περίπτωση να διορθωθούν, επί το βέλτιον, οι φατρίες που κυριαρχούν δεν υπήρχε,
προτίμησαν να εξαφανίσουν εντελώς την ευγενή άμιλα από το φέσιβαλ τους, κρατώντας
την δουλικά, μόνο για τους διεθνείς φιλοξενούμενους.
Κάποιος γελοίος υπουργός πολιτισμού ( ποιός θα θυμάται στο μέλλον ότι πέρασε από
αυτό το υπουργείο κάποιος “Γερουλανος”;) φρόντισε να καταργήσει και τα κρατικά
βραβεία, ώστε να περισσέψουν χρήματα για τις ρεμούλες του. Αναλαμβάνω την ευθύνη
των λόγων μου, όπως το λέω ακριβώς είναι κι αν επιθυμεί ο καθόλου σεβαστός τέως και
καταστροφικώς δι' ολίγον, ολίγος υπουργός, ας καταφύγει στα δικαστήρια, να του το πω
επίσημα και με βούλα στα πρακτικά- που θα ζήσουν περισσότερο από τις εφήμερες
συνεντεύξεις. Αλλά δε θα το κάνει, γιατί έχει συνηθίσει να τον φτύνουν, ενόσω περιμένει να
βρέξει. 'Οσοι τον διεδέχθησαν σ' αυτό το πόστο, συνέχισαν τον “ευλογημένο” δρόμο του. Ο
κινηματογράφος, στην Ελλάδα που κατέστη Γραικία, είναι η μόνη εκ των τεχνών που δεν
έχει τα κρατικά της βραβεία!
'Αρα, οποιαδήποτε διάκριση θα μπορούσε να έρθει από το εξωτερικό. Εκεί, χρειάζονται
κονδύλια. Κάθε συμμετοχή σε φεστιβάλ, έχει κατά μέσο όρο 250 ευρώ έξοδα κατάθεσης,
συν υποτιτλισμούς κλπ. Εφ' όσον το κέντρο κινηματογράφου είχε προτεραιότητες άλλες, η
ταινία δεν μπόρεσε να προταθεί, ούτε σε μισό φεστιβάλ. Και δεν είναι η μόνη. Ολες μου οι
ταινίες, με εξαίρεση την πρώτη, δεν ευτύχησαν συμμετοχής σε κανένα φεστιβάλ, πλην του
δραμινού μαρτυρίου. Το “συγχρονο”, που καθ ότι “πρώτη” τους ξέφυγε, πρόλαβε να
μαζέψει κάποιες διακρίσεις στο σύντομο ταξείδι του, μέχρι το κέντρο να απωλέσει τη
μοναδική υποτιτλισμένη κόπια. Εκτοτε, σιγή και σκότος.
Θα σημείωνα, παρά ταύτα, ότι δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της “διάκρισης”,
που ούτως ή άλλως σε υπόθεση φατριών και κυκλωμάτων, έχει εξελιχθεί διεθνώς.
Υπάρχουν σπουδαίες δημιουργίες που δεν έτυχαν απολύτως καμμιάς διάκρισης, δίχως να
μειωθεί στο ελάχιστο η σημαντικότητά τους.΄.
3α. Δεν έγινα αντιληπτή. Ρώτησα για τις διακρίσεις που συνολικώς έχετε πάρει.
Μέχρι την “Πείνα”, όλες μου οι ταινίες είχαν τιμηθεί από τα κρατικά βραβεία. Υστερα,
αυτά κατηργήθησαν. Από εκει και πέρα, η “παραλυσία” είχε αποσπάσει στο eurofantastico
film festival 4 διακρίσεις ( καλύτερης ταινίας, μουσικής,πρώτου και δεύτερου ανδρικού
ρόλου) και δεν ξαναπροβλήθηκε σε φεστιβάλ! Η “Διαβόλου κάλτσα” απέσπασε το μεγάλο
βραβείο του Athens Digital Film Festival το 2013. Ο “Rod Dudley” πήρε στη Χαλκιδα το
βραβείο μουσικής, γενικά ο Αλέκος Βασιλάτος με τη μουσική του αποσπούσε διακρίσεις.
Είχε προηγηθεί και μια εύφημος μνεία για το “σκότος” στη Δράμα.
Θα σας σημειώσω και πάλι όμως ότι δεν είναι τα βραβεία που κάνουν την ταινία.
Προσωπικά, σχεδόν ποτέ δε συμφώνησα με την επιτροπή που μοιράζει τα Oscars, για

παράδειγμα.

4.Έχετε συμμετάσχει ως ηθοποιός σε πολλά σήριαλ και ταινίες.
Τελικά ποια ιδιότητα σας χαρακτηρίζει περισσότερο του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη;
Η πρόθεση του “εργάτου”, είναι εκείνη που δύναται να μου αποδωθεί αναμφιβόλως.
Αυτή με χαρακτηρίζει και όταν ερμηνεύω κατά παραγγελίαν και όταν σκηνοθετώ
αυτοβούλως κι όταν μονήρης συναντιέμαι με μια ουρανοκατέβατη ιδέα στο χαρτί, γιατί
αναποφεύκτως έχω και το ελάττωμα να γράφω.
Γυρίζω ταινίες και πατώ το σανίδι, γιατί είναι πράξη αναπνοής. Χωρίς οξυγόνο η ύπαρξη
πεθαίνει και οξυγόνο κερδίζεις αναπνέων.
Εκεί που καλούμαι να ερμηνεύσω, ξεχνώ κάθε μου θητεία στη σκηνοθεσία, γιατί πολλά
κοκόρια στο ίδιο κοτέτσι δε δύνανται να συνυπάρξουν κι εκλήθην εξ άλλου για το ρόλο της
κότας. Προσπαθώ να δώσω στο σκηνοθέτη εκείνο που οραματίσθηκε, δίχως να έχω
άποψη.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, για τη συμμετοχή μου στην τηλεόραση δε δύναμαι να
υπερηφανευθώ. Τα κείμενα της τηλεόρασης κατά κανόνα είναι άθλια και ελεεινά, φτιαγμένα
στο πόδι απο ατάλαντους γραφιάδες, με πρόδηλες σκοπιμότητες και δίχως ανησυχίες. Οι
φωτεινές εξαιρέσεις τον κανόνα τρέφουν, δυστυχώς. Σπανίως μπορώ να εκφέρω όσα
ζητούνται και την αποφεύγω.

5.Μέμφεσθε διαρκώς και εντόνως το Φεστιβάλ Δράμας και ιδιαίτερα τον διευθυντή
του Αντώνη Παπαδόπουλο. Ωστόσο συμμετείχατε και φέτος με την ταινία σας “Το
τηλεφώνημα”.
Φυσικά και συμμετείχα, εφ όσον, δυστυχώς, στη Δράμα μόνο μπορεί να γίνει επίσημη
παρουσίαση μιας ταινίας. Ετσι επέβαλλαν, μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε. Δεν είναι,
όμως, το προσωπικό του τσιφλίκι, εδώ και 30 χρόνια, το μόνο με κρατικά χρήματα
διοργανούμενο φεστιβάλ! Βρέθηκε εκεί, με καθήκον να κάνει μία δουλειά και διεκπεραιώνει
ωφελιμιστικά μιά εντελώς διαφορετική.
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μιά σειρά, ιστορικά, ώστε να αντιληφθούμε το σήμερα. Το
1987, μία υπουργός πολιτισμού όλο λάμψη και ξεχασμένες κατοχικές αμαρτίες, που
θεωρούσε τα πάντα περί την τέχνην προσωπική της ιδιοκτησία, απεφάσισε πρώτη φορά
στα παγκόσμια χρονικά, να κλείσει ένα φεστιβάλ και να δημιουργήσει στη θέση του ένα
άλλο, προκειμένου να αναβαθμίσει πολιτιστικά ένα δήμαρχο εκ των αγαπητών της.
Εξόρισε τις μικρού μήκους, ως δράμα στη Δράμα και στον κανονισμό λειτουργίας του
φέσιβαλ αυτού- που απετέλεσε νόμο του κράτους- πρόβαλλε μιά διεθνή πρωτοτυπία,
δείγμα υποτίθεται του ανοίγματος στη νέα γενιά. Η οργανωτική επιτροπή αυτής της
φιέστας, θα αποτελείτο από εκείνους που βραβελθθηκαν την προηγούμενη χρονιά. Για
τρια χρονια δημιουργηθηκε ενα αντιφεστιβαλ στη θεσσαλονικη, απο εκείνους που
αρνήθηκαν τη μοναξιά της Δράμας, επιμένοντας ότι στη θεσσαλονίκη έπρεπε να
προβάλλεται το σύνολο της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, ανά έτος. Στη
Δράμα, τα πρώτα χρόνια της, όσο διοργανωνόταν το αντιφεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη,
πήγαν μόνο κυβερνητικοί εγκάθεκτοι λακέδες του κινηματογραφικού χώρου και ταπεινών
επιδιώξεων κινηματογραφιστές, που επιζητούσαν εκμεταλλευόμενοι της συγκρούσεως
αυτής να αποκομίσουν κάποιο όφελος, που σε ευθύ αγώνα δε θα είχαν. Στα πλαίσια της
ανυπαρξίας αξιόλογων ταινιών, μεταξύ των βραβευθέντων ήταν και ο κύριος
Παπαδοπουλος, με την πρώτη του μικρού μήκους ταινία. Μπήκε στην οργανωτική
επιτροπή κι αντί να παραδώσει, ως όφειλε εκ του νόμου, την επόμενη χρονιά, κατάφερε να
μην ξαναβγεί από εκεί ποτέ. 30 χρόνια στην ίδια καρέκλα, στην Ελλάδα δεν εχει καθήσει
κανείς, απολύτως κανείς. Κάνοντας τα χατήρια κάθε κυβέρνησης και γλύφοντας κάθε
αρμόδιο, κατάφερε όχι μόνο να παραμείνει παρανόμως, αλλά και κάθε χρόνο να

αναβαθμίζεται, μέχρι που δέκα χρόνια αργότερα, το 1997, κατάφερε να πριονίσει και την
καρέκλα του Δραμινού Αλέξη Δερμετζόγλου, μέχρι τότε, τύποις, καλλιτεχνικού διευθυντή.
Θεωρώ τιποτένιο, να συγκρίνω την προσωπικότητα και την προσφορά του Αλέξη
Δερμετζόγλου, με με το διάδοχο του.
Από την πρώτη μέρα που κάθισε στην καρέκλα ο κύριος αυτός, έκανε κατάχρηση μιας
εξουσίας που δεν απέρρεε από πουθενά, παραβιάζοντας νόμο του κράτους, με την ανοχή
των υπολοίπων παραγόντων. Εφθασε στο σημείο της πλήρους κι ανεξέλεγκτης
αυθαιρεσίας και ασυδωσίας, δίχως ποτέ να λογοδοτήσει. Στα πρώτα χρόνια της
διεύθυνσής του, ξοδεύτηκαν εκατομμύρια με πρόφαση την προβολή, μα το φεστιβάλ
κινηματογράφου δεν είχε κατακτήσει τη στοιχειώδη προβολή. Κανείς ποτέ δεν
αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν με τόσο υπερβολικά έξοδα να μην είναι εις θέσιν να
εξασφαλίσουν την πεπτουσία των λόγων ύπαρξης του φεσιβάλ τους: “μιά σωστή
προβολή”. Η άθλια φιλοξενία του, έστελνε τους αρεστούς σε ξενοδοχεία δίπλα στους
χώρους του φέσιβαλ και τους υπόλοιπους στην...Καβάλα!!! Πρόκειται περί γελοίου,
μισαλόδοξου τύπου, που λειτουργεί με αρριβιστικά, εκδικητικά, κριτάρια έναντι των
συναδέλφων του, φιλοδοξώντας να γίνει για το χώρο της μικρού μήκους, περίπου ό,τι η
κυρία Ιουλίτα Ηλιοπούλου για την ποίηση, δίχως να έχει τις δικές της αρετές, ομως! Η
γελοιότητα του και ο ευτελισμός κάποιου δημάρχου τον οδήγησαν μέχρι και σε πράξη
πρόσληψης, ως “κηπουρού” απο το δήμο της Δράμας, ώστε να εξασφαλίσει και σύνταξη,
τη στιγμή που οι εργαζόμενοι αληθινά Έλληνες λιμοκτονούν!!! Ρωτώ ευθέως το Δραμινό
δήμαρχο: πώς γίνεται κάποιος κάτοικος Αθηνών, να καλλωπίζει καθημερινά τους
Δραμινούς κήπους, ώστε να έχει τις απολαβές του μισθού του, στο τέλος του μήνα;
Σε προσωπικό επίπεδο, ο γελοίος αυτός τύπος μου κάνει “μπουλινγκ” εδώ και 30
χρόνια, εκμεταλλευόμενος την ανοχή και τη σιωπή ολόγυρω. Σίγουρα η πορεία, του έργου
και της ζωής μου, θα ηταν διαφορετική αν δεν ηταν αυτός ο λακές στην εξουσία. Ο
κινηματογραφικός χώρος δεν έδειξε να συγκινείται στο ελάχιστο. Τον άφησαν να κάμει τις
κονόμες και τις διευθετήσεις του, απολαμβάνοντας κι αυτοί κάτι ελάχιστο απο τη μπάζα του
ή την εύνοια του σε επόμενες δημιουργίες τους. Αδιαφόρησαν πλήρως, στις καταγγελίες
μου για το άθλιο προσωπικό “μπούλινγκ”, ελπίζοντας οτι αυτοκτονώντας θα έδινα τη λύση.
Δε θα τους κάνω τη χάρη. Αν η Πολιτεία έπρεπε να δει το πτώμα του Γιακουμάκη, για να
αναρωτηθεί τι εστι “μπούλινγκ”, ο κινηματογραφικός χώρος το πτώμα θα το χαρακτήριζε
“γραφικό”. Γιατί έτσι βολεύονται όλοι τους. Πτύω κατά γης, σε κάθε μας τυχαία συνάντηση.
Οι ταινίες μου, θα συνεχίσουν να καταγγέλουν τη γελοιότητα της κοινωνίας, γιατι οι
κινηματογραφιστές αποτελούν υποσύνολο της.
7.Ποια είναι τα άμεσα καλλιτεχικά σας σχέδια;
Δυο θεατρικοί μονόλογοι σε εναλασσόμενο ρεπερτόριο, το κοντραμπάσο, του πατρικ
ζισκιντ και το “μην περιμένετε το γιατρό απόψε” του Λουι Φερντιναν Σελίν,
ετοιμάζονται να ξαναπαρουσιαστούν στο αθηναικό κοινό, μετά δέκα χρόνια, με
αναθεωρημένη τη σκηνοθετική ματιά.
Ενα ντοκυμαντέρ για τον Παρί Τακόπουλο, μια σημαντική μορφή των γραμμάτων μας,
που τεχνηέντως παραγκωνίζεται, επειδή και μόνο δε φρόντισε να υιοθετηθεί από κάποιο
κόμμα, ώστε να απολαύσει τα δημοκρατικά κομφόρ, γυρίζεται αυτό τον καιρό. Προσπαθώ
να στήσω την επόμενη της “ειμαρμενης” ταινία μου, που έχει τον τίτλο ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
ΚΟΥΚΛΑ κι ελπίζω να εξασφαλίσει τα ελάχιστα του προυπολογισμού της, ώστε να μη
χρειασθεί, πάλι, να ζητιανέψω τη συμμετοχή των φίλων.
Απολαμβάνω τη φρέσκια επανέκδοση του “αγνώστου μητρός” ενω παράλληλα,
ετοιμάζεται η δεύτερη έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου, ”ο νέος θεός”, που θα
παρουσιασθεί το Νοέμβριο.
Προσπαθώ τέλος, να αφιερωθώ, μα μοιάζει δύσκολο αυτή την εποχή, στην ολοκλήρωση
του νέου μου βιβλίου, “καταραμένος τόπος”, που προσπαθώ να φέρω κάποια πράγματα
στην αληθινή τους διάσταση, μέσα απο τη εξιστορητική μυθοπλασία μου.

Είναι πολλά, παλεύω κάποιο απ όλα αυτά τα σχέδια να πάρει σάρκα και οστά με την
πραγμάτωση.

8.Πως θα ερμηνεύατε την τέχνη, τη ζωή , τον έρωτα σε δύο προτάσεις;
Γιατί με δύο; Την τέχνη, τη ζωή και τον έρωτά μου, μπορώ με μία και δίχως ρήμα:
“αφήγημα του άγους”

οι συντελεστες της ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ
παραγωγος ΣΤΑΥΡΟΣΜΕΛΕΑΣ φωτογραφια ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ GSC
μουσικη ΑΛΕΚΟΣ ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ μονταζ ΧΑΡΑ ΚΛΗ ηχοςΠΕΤΡΟΣ ΣΜΥΡΛΗΣ
σκηνικα-ρουχα ΦΑΝΙΑ ΚΟΛΑΙΤΗ μακιγιαζ ΜΑΙΡΑ ΧΟΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ
sound design- τελικη μειξη ηχου ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΑΜΠΑΣ
η διανομη
Δημητρης ΜΠΙΤΟΣ, Σωτηρης ΤΑΧΤΣΟΓΛΟΥ, Γιαννης ΖΟΥΓΑΝΕΛΛΗΣ
Αλκης ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ, Καιτη ΙΜΠΡΟΧΩΡΗ, Αθηνα ΠΑΠΠΑ, Εκτωρ ΚΑΛΟΥΔΗΣ,
Ιουλια ΚΑΛΟΓΡΙΔΗ, Γιαννης ΜΠΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ, Βυρων  ΚΟΛΑΣΗΣ,
Ιωαννης ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Μιχαλης ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Στεργιος ΙΩΑΝΝΟΥ,
Μαρια ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ,  Νικος ΑΛΕΥΡΑΣ, Τακης ΒΑΜΒΑΚΙΔΗΣ, Γωγω ΚΩΒΑΙΟΥ
Κωστας ΦΛΩΚΑΤΟΥΛΑΣ, Δημητρης ΤΣΙΛΙΦΩΝΗΣ, Δημητρης ΞΗΡΟΣ
Βασιλης ΤΣΙΠΙΔΗΣ, Λεωνιδας ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κωνσταντινος ΖΑΜΠΑΡΑΣ
Σπυρος ΔΡΟΣΟΣ , Νικος ΚΑΚΑΛΙΟΣ,Σταυρος ΜΠΑΦΕΤΗΣ, Ρεα ΠΕΔΙΑΔΙΤΑΚΗ,
Δαναη ΝΕΟΝΑΚΗ, Λαερτης ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Ρανια ΠΡΕΒΕΖΑ, Κωστας ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ,
Μαριος ΝΤΕΡΝΤΕΣ, Γιωργος ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, Βασιλης ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ,
Ιωσηφ ΒΑΡΔΑΚΗΣ, Μηνάς ΜΠΑΝΟΥΜΠ, Μιχαλης ΛΕΟΝΤΙΟΣ,
Μακαριος ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ, Μανος ΓΙΑΝΝΟΥΔΑΚΗΣ, Γιαννης ΓΟΥΤΗΣ
τραγουδα ο
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
εμφανιζονται και τραγουδουν
ΜΑΡΙΑ ΕΓΓΛΕΖΟΥ
ΜΩΥΣΗΣ ΑΣΣΕΡ
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ
Miss Cherry
φυσσαρμονικα παιζει ο ΛΑΚΗΣ με τα ΨΗΛΑ ΡΕΒΕΡ
βοηθοι σκηνοθετη
ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΑΛΙΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΛΑΙΝΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΓΑΣ
επιμελεια κρουστων ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ
εκτος εδρας παραγωγη ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ
εκτος εδρας ηχοληψια ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ
συμπληρωματικη ηχοληψια ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΓΚΟΥΡΙΔΗΣ
καλλιτεχνικη διευθυνση ΣΑΝΝΥ ΑΛΜΠΕΡΤΙ
στεντικαμ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ
chef ηλεκτρολογος ΣΠΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
ηλεκτρολογοι
ΘΕΟΚΛΗΣ ΚΑΜΠΑΝΗΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΡΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
camera team
ΕΙΡΗΝΗ ΦΟΣΓΚΕΡΑΟΥ
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΠΕΡΔΙΚΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ
μπουμ ΛΙΝΑ ΦΩΝΤΑΡΑ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΟΥΚΑΜΙΣΑΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
ΤΑΣΟΣ ΣΕΛΙΜΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΥΚΟΥΡΑΣ
location cordinator ΝΑΤΑΣΑ ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ
βοηθος σκηνογραφου ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΥΡΙΩΤΗΣ
βοηθοι παραγωγης
ΝΙΚΟΣ ΧΕΛΙΔΟΝΙΔΗΣ
ΜΑΝΟΣ ΚΑΛΑΙΤΖΑΚΗΣ
ΑΛΕΞΗΣ ΠΙΤΤΙΔΗΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΙΟΚΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ
σκριπτ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΕΛΑΓΩΝΙΤΟΥ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΚΑΓΙΑΝΝΗ
μακενιστας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΦΟΡΑΚΗΣ
οδηγος ΚΑΤΙΑ ΛΑΝΑΡΑ
φροντιστηριο ΜΑΡΙΑ ΧΑΛΕΠΛΗ
φωτογραφιες ΔΑΦΝΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ,
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΑΡΛΑΜΗ,
ΜΑΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
υπερπολυτιμη αρωγη
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΡΔΕΛΑΣ

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1983 ΣΥΓΧΡΟΝΟ 10'
1989 ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ 15'
1991 ΣΚΟΤΟΣ 30'

1992 ΠΑΡΕΑ των ΛΟΥΣΤΡΩΝ 15'
1997 ΠΕΙΝΑ 15'
1998 ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ; 10'
1999 ΔΕΚΑΤΗ ΜΟΥΣΑ 10'
2009 CANTANTO EN BARCELONA 8&'
2010 CANTA VENEZIA 7'
2012 ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΛΤΣΑ 20'
2012 ROD DUDLEY, ΕΝΑΣ ΑΥΣΤΡΑΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΤΗ ΛΟΜΒΑΡΔΙΑ 65'
2015 ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ 95'
2018 ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ 13'